اگرچه ۷۲ سال از اشغال فلسطین به دست صهیونیست‌ها می‌گذرد، اما فلسطینی‌ها هنوز بر حق خود در بازگشت به سرزمین آباء و اجدادی‌شان تأکید دارند و هر سال در مراسم‌هایی مانند روز نکبت» و راهپیمایی بازگشت» امید خود به پس گرفتن میهن‌شان را به جهان نشان می‌دهند. از سوی دیگر، میلیون‌ها نفر از مردم سراسر جهان نیز هر سال در راهپیمایی روز قدس به جامعه جهانی یادآوری می‌کنند که زیر پا رفتن حق بین‌المللی آوارگان فلسطینی در بازگشت به خانه‌هایشان تنها به پای رژیم صهیونیستی نوشته نخواهد شد.
جامعه جهانی به جای محکوم کردن اشغالگری صهیونیست‌ها و محاصره مردم غزه، تلاش فلسطینی‌ها برای پس گرفتن کشورشان را تقبیح می‌کند (+)
نشریه انگلیسی میدل‌ایست مانیتور» که به طور تخصصی در امور فلسطین و اسرائیل گزارش منتشر می‌کند، طی مقاله‌ای تحت عنوان اسرائیل: ۷۲ سال نکبت [۱] » به تاریخ جنایات رژیم صهیونیستی پرداخته و بر حق مشروع فلسطینیان در بازگشت به کشور و خانه‌هایشان تأکید کرده است. آن‌چه در ادامه می‌آید، ترجمه گزارش این پایگاه تحلیلی مستقر در لندن است.
نکبت با صهیونیسم آغاز شد و با نابودی صهیونیسم پایان می‌یابد
بین سال‌های ۱۹۴۷ تا ۱۹۴۹ میلادی [۱۳۲۶ تا ۱۳۲۸ شمسی]، شبه‌نظامیان صهیونیست و ارتش تازه‌تأسیس اسرائیل بیش از نیمی از جمعیت بومی فلسطین را از کشورشان اخراج کردند. حدود ۸۰۰,۰۰۰ فلسطینی یا به معنای واقعی کلمه به زورِ اسلحه وادار به فرار از خانه‌های خود شدند و یا از ترس قتل‌عام به دست نیروهای صهیونیست آواره شدند [۲] . فلسطینی‌ها هر سال این اتفاقات را طی مراسمی تحت عنوان روز نکبت [۳] » یادآوری می‌کنند؛ نکبت» در زبان عربی به معنای مصیبت» است. تأسیس اسرائیل در سال ۱۹۴۸ یک فاجعه تمام‌عیار برای مردم بومی فلسطین بود و این فاجعه تا همین امروز هم باقی است. با این حال، مراسم روز نکبت [۴] فقط برای یادآوری» نیست، بلکه تأکیدی روی مقاومت» هم هست.
نقشه مدنظر مردخای مانوئل نوح» (نویسنده و دیپلمات آمریکایی در قرن هجدهم میلادی) برای سرزمین اسرائیل» (جزئیات بیش‌تر) (+)
نکبت» یک واقعه مفرد نبود که صرفاً ۱۵ می ۱۹۴۸ (فردای روزی که دولت جدید اسرائیل تشکیل شد) اتفاق افتاده [و تمام شده] باشد. چنان‌که جوزف ماساد» کارشناس برجسته مسائل فلسطین [استاد مطالعات ی معاصر جهان عرب در دانشگاه کلمبیای آمریکا] سال‌هاست [۵] توضیح می‌دهد، نکبت هرگز به پایان نرسیده است [۶] . آواره‌سازی، توقیف اموال و کشتار مردم بومی فلسطین به دست صهیونیست‌ها تا همین امروز ادامه دارد. بنابراین نکبت نه تنها از چندین دهه قبل تا الآن به صورت پیوسته وجود داشته، بلکه در آینده هم تا زمانی که صهیونیسم وجود داشته باشد، ادامه خواهد داشت [۷] .
اخراج برای فلسطینیان و قانون بازگشت» برای یهودیان
سال ۱۹۴۸، شبه‌نظامیان رژیم صهیونیستی قتل‌عام‌های استراتژیکی را در روستاهای فلسطینی مرتکب شدند تا مردم این روستاها را به الگویی برای دیگر فلسطینیان تبدیل و آن‌ها را به فرار از خانه‌هایشان وادار کنند. قتل‌عام دیر یاسین [۸] » صرفاً شناخته‌شده‌ترین نمونه این قتل‌عام‌هاست [۹] [نه تنها نمونه آن‌ها]. آوارگان فلسطینی سال ۱۹۴۸ به این خاطر از خانه‌هایشان فرار کردند که جانشان در خطر بود و فکر می‌کردند بعد از پایان جنگ می‌توانند دوباره به خانه‌های خودشان برگردند. این در حالی است که هرگز اجازه بازگشت به آن‌ها داده نشد، فقط به یک دلیل: یهودی نبودنشان.
مردم فلسطین هم‌اکنون برای رفت‌وآمد در سرزمین اجدادی‌شان و رفتن به خانه‌های خودشان باید از نیروهای اشغالگر صهیونیستی اجازه بگیرند (+)
اسرائیل بلافاصله اقدام به واردات یهودی» (عملاً محموله‌های انسانی) از سراسر جهان به داخل فلسطین نمود و آن‌ها را تشویق و در برخی موارد مجبور کرد تا در کشور تازه‌تأسیس یهودی ساکن شوند. طی سال‌های بعد از ۱۹۴۸، اسرائیل مجموعه‌ای از قوانین نژادپرستانه و آپارتاید را وضع کرد که به یهودیان سراسر جهان (فارغ از وجود یا عدم وجود پیوندهای خانوادگی میان آن‌ها با کشور فلسطین) به طور انحصاری امکان رفت‌وآمد، حق ست و دریافت تابعیت در کشور جدید را اعطا می‌کردند. این قوانین سپس تحت عنوان قانون بازگشت [۱۰] » رسمیت پیدا کردند؛ قانونی که بر اساس این ادعای خلافِ تاریخ استوار است که همه یهودیان در سراسر جهان به شکلی از نظر نژادی» با عبریان باستانی در فلسطین مرتبط هستند.
راهپیمایی بازگشت»؛ چگونه جامعه بین‌الملل به فلسطینی‌ها پشت کرد
اسرائیل همزمان با وضع این قوانین نژادپرستانه، حق بازگشت به وطن را از پناهندگان فلسطینی و نوادگان آن‌ها دریغ کرد، در حالی که این حق بازگشت طبق قوانین بین‌المللی برای فلسطینیان محفوظ است. آوارگان فلسطینی تا امروز هم از حق بازگشت به سرزمین‌شان محروم هستند. طی سال‌های اخیر، فلسطینی‌های ساکن غزه مراسمی به نام راهپیمایی بازگشت» را برگزار کرده‌اند. (جمعیت نوار غزه دو میلیون نفر است که حدود ۷۰ درصد در آن‌ها پناهنده هستند.)
با این حال، تنها به همین دلیل که این فلسطینی‌ها جسارت استفاده صلح‌آمیز از حقوقشان تحت قوانین بین‌المللی را دارند، اسرائیل در یک سری عملیات وحشیانه انتقام‌جویی صدها نفر از آنان را با گلوله‌های تک‌تیراندازانش با بی‌رحمی به قتل رساند. واکنش مقامات کشورهای جهان به این کشتارها چیزی نبود جز اعتراض ظاهری؛ در حالی که برخی از مقامات بین‌المللی حتی فعالانه از این کشتارها دفاع کردند.
اعتراف موشه دایان: وجب به وجب اسرائیل» سرزمین اشغالی است
پس از سال ۱۹۴۸، اسرائیل به شکلی نظام‌مند زمین‌ها و خانه‌های آوارگان فلسطینی را به یهودیان اروپا و بعداً خاورمیانه واگذار کرد [۱۱] . بیش از ۵۰۰ روستای فلسطینی به همین شیوه توسط شبه‌نظامیان صهیونیست و ارتش جدید اسرائیل با استفاده از بولدوزر و دینامیت از روی کره زمین محو شدند. چنان‌که موشه دایان [۱۲] » ژنرال بدنام اسرائیلی [و رئیس سابق ستاد کل ارتش رژیم صهیونیستی] چند سال بعد در این‌باره این‌گونه اعتراف کرد:
روستاهای یهودی به جای روستاهای اعراب [فلسطینی] ساخته شدند. شما حتی نام آن روستاهای عربی را نمی‌دانید و حق هم دارید؛ چون دیگر کتاب جغرافیایی وجود ندارد [که نام این روستاها در آن ثبت باشد]. نه تنها کتابی وجود ندارد، بلکه خود آن روستاهای عربی هم دیگر وجود ندارند. نحلل» به جای روستای معلول [۱۳] » ساخته شد؛ گوات» به جای جباتا»؛ سارید» به جای خنافس»، و کفر-یهوشوا» به جای تل الشمام». حتی یک نقطه در این کشور [فلسطین اشغالی] پیدا نمی‌کنید که ساخته شده باشد و قبلاً در آن جمعیتی از اعراب زندگی نکرده باشند [۱۴]
البته امروزه دیگر نمی‌توان گفت کتاب جغرافیایی وجود ندارد که نام روستاهای فلسطینی در آن ثبت شده باشند. به لطف مورخان و جغرافیدانان پیشگام فلسطینی مانند ولید خالدی [۱۵] » و سلمان ابو سته [۱۶] » امروز می‌دانیم [۱۷] که روستاهای ویران‌شده فلسطینی دقیقاً در کدام نقاط بوده‌اند [۱۸] و کدام شهرک‌های اسرائیلی در ویرانه‌ها و زمین‌های آن‌ها ساخته شده‌اند. چنان‌که ابو سته» نشان داده است، حق بازگشت دیگر صرفاً یک اصل انتزاعی نیست، بلکه یک هدف کاملاً عملی و تحقق‌پذیر است. فلسطینی‌ها حق بازگشت به میهن خود را دارند. عدالت، آزادی و برابری همین را می‌طلبد. و تا وقتی اسرائیل وادار به اذعان به این حقایق نشود، صلح در خاورمیانه برقرار نخواهد شد.[مشرق]
درباره این سایت